CONCERT REVIEW

In de omgang een saaie, norse bijna onvriendelijke man. Met af en toe loeten, zoals ze dat noemen in bepaalde volksmonden. Maar …een virtuoze gitarist, dat wisten we natuurlijk al, en hij heeft dat in de Borderline nog eens uitvoerig uit de doekjes gedaan.

Duke Robillard weet verschillende stijlen op een sublieme manier samen te smelten, wat resulteert in zijn eigen onmiddellijk herkenbare stijl. Er is maar één Duke en hij noemt Robillard. In 1967 richtte hij Roomful of Blues op en sindsdien is hij non stop met zijn muziek bezig geweest. Hij speelde een tijd in rockabillystar Robert Gordon's band, ter vervanging van Link Wray. Via zijn eigen biotoop The Pleasure Kings belandde hij bij The Fabulous Thunderbirds waar hij de vacante plaats van Jimmie Vaughan invulde, samen met Kid Bangham, eveneens op gitaar. Na een goeie tien jaar werd dit schoentje hem te nauw, ondanks alle nevenprojecten die hij nog hanteerde, en besloot zich niet meer voor langere tijd aan andere artiesten te binden. Vanaf dan kon hij zijn exclusieve stijl pas ten volle gaan etaleren en al gauw raakte de gitaarspelende goegemeente  zich ervan bewust dat alle mogelijkheden in blues, swing en jazz nog niet waren verkend voordat deze Duke kwam opdagen en van deze ingrediënten een legering smeedde die meer dan roestvrij de toekomst van het gitaarspel tegemoet ging.

In the Borderline kregen we een mooi staal van 's man's kunst en kunde. Zoals ik al zei heeft hij een eigen stijl gecreëerd, die nu eens swingelementen laat overheersen, dan weer dweept met jazz, bijna be-bop, of deepblues met de beide voeten in de swamp van de Mississippi. Meestal eigen nummers, nu en dan een mooi gearrangeerde standaard, zoals "T-Bone Shuffle", "Gypsy Woman" of "Blue Harlem". Maar altijd hoor je die onmiskenbare Duke-signatuur. Om je vingers van af te likken.

Voor deze toer wordt hij bijgestaan door een keur rasmuzikanten van het eerste uur en net als hij ongeveer allemaal afkomstig van Rhode Island, N.Y. Tevens zijn ze alle lid geweest, of zijn het nog steeds, van Roomful of Blues, en zonder uitzondering zijn ze zelf ook nog frontman van hun eigen band. Kwestie van bezig te blijven. Van links naar rechts ontwaren we op de piano, Bruce Katz. Doorheen zijn rustige natuur blikkert de passie als hij overgaat tot soleren. Geen overdreven en wijds gegesticuleer, gewoon to the point, eigen aan de jazz-muzikant. Mark Teixeira, de man met Baskisch bloed naar zijn naam te oordelen, beroert de drums en houdt de rhythms loepzuiver en muurvast in bedwang samen met zijn compagnon Don Was aan de bass. Don bespeelt een Fender jazzbass, maar als je je ogen sluit hoor je een contrabass. Doug James blaast op tenor- en baritonsaxophones op magistrale manier en voor "Buy Me a Dog", "Lookin' for Trouble" en "You're Killin' Me Baby" haalt hij de kleine Mississippi-saxophone uit.

Naar deze muzikanten luisteren is niet meer of niet minder dan een tijdje in de zevende hemel vertoeven. Een greepje uit de nummers die ten gehore werden gebracht, gewoon om u te doen watertanden : "You Don't Love Me and I Don't Even Care", "Gee I Wish", "Blues-A-Rama", "Real Live Wire", "Never Let You Go". Op Duke's vraag of iemand een voorkeur had, werd "Too Hot To Handle" voorgesteld en verkregen. Een snoodaard opperde dat het sowieso op de playlist stond en gelijk had hij. Maar er stonden ook nog drieënzestig andere nummers op. Dan is het handig om de luisteraars te laten meekiezen.

Om tien uur begonnen en om één dertig gestopt met een half uur pauze, dat is lang gespeeld. En toch is het voorbij gevlogen. Geen enkele dip in de voorstelling. De aandacht werd constant vastgehouden door Duke en zijn band. Dat is pure klasse.

Op weg naar huis had ik er eigenlijk nog niet genoeg van en heb ik "Outtakes an Oddities" van Duke in de cd-speler geplugd. 't Moet zijn dat het verslavend is.

witteMVS